Skip to main content

പശ്ചിമഘട്ട പൈങ്കിളി

ഒരു കിളി
അത് ആദ്യം മുട്ടയിടുന്നു
മുട്ടയിടുന്നതിനു തൊട്ടുമുമ്പ്
അത് കൂട് കൂട്ടുന്നു
പിന്നെ പറന്നു ചെന്ന് മുട്ടയ്ക്ക്
വെളുത്ത ചായം പുരട്ടുന്നു
ഇതിനിടയിൽ
ഇരതേടി പോകുന്നു
എവിടെയോ
ഇണയെ കാണുന്നു
കിളി തിരികെ കൂടണയുന്നു
മുട്ടയ്ക്ക് അടയിരിക്കുന്നു
കിളി തന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം
കൂട്ടിൽ സൂക്ഷിക്കുന്നു
സൌന്ദര്യം ശാപം പോലെ
ചിറകിൽ കൊണ്ട് നടക്കുന്നു
ഇതിനിടയിൽ
കിളി ഓർത്തു ചെയ്തിരുന്ന
കാര്യങ്ങളുടെ സമയക്രമം
മാസമുറ പോലെ തെറ്റുന്നു
കിളി സ്വയം കൂടാകുന്നു
അത് മുട്ട മറക്കുന്നു
കിളി തന്റെ നിറങ്ങൾ
ഊരി വെയ്ക്കുന്നു
മുട്ടയുടെ  ആകൃതിയിൽ വില്ലത്തരം
കൂട്ടിൽത്തന്നെ ഒളിച്ചിരിക്കുന്നു
അത് കിളിയെ തുറിച്ചു നോക്കുന്നു
കിളി മാനം നോക്കുന്നു
മുട്ട തന്റെ തനി നിറം കാണിക്കുന്നു
ലോകത്തിനു ഒരു മുട്ടത്തോട്
ബാക്കി വെച്ച്
പരിതസ്ഥിതിയ്ക്ക്
കൂട് ഒഴിഞ്ഞുകൊടുത്തു
പുതിയ കിളി
ഗതകാല പരമ്പരകളിലേക്ക്
ഒരു ചിത്രത്തിന്റെ
ചതുരത്തിലൂടെ
ചേക്കേറുന്നു
എല്ലാം കണ്ടും കേട്ടും
മരം മനുഷ്യനെ പോലെ
ഇല്ലാത്ത ഇല വച്ച്   
തലയെങ്കിലും ആട്ടാതെ
അപ്പോഴും
വെറുതെ
വേരാഴ്ത്തി
മുട്ടിൽനില്ക്കുന്നു 

Comments

  1. വെറുതെ വേരാഴ്ത്തി മുട്ടിൽനില്ക്കാത്ത ഒരു യുവ ജന മുന്നേറ്റം ഏപ്രില്‍ മാസത്തില്‍ നടക്കുന്നാതായി അറിഞ്ഞു അവശേഷികുന്ന ചില പ്രകൃതി സ്നേഹികളുടെ .

    ReplyDelete
  2. മുഖ്യധാരാ പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളിലെ രചനകളേക്കാൾ എത്രയോ മികച്ച കവിതകൾ ബ്ലോഗുകളിൽ വരുന്നു എന്നതിന് നല്ല ഉദാഹരണമാണ് ഈ കവിത... കാവ്യഭംഗികൊണ്ടും, വിനിമയം ചെയ്യുന്ന ആശയത്തിന്റെ പ്രസക്തികൊണ്ടും , ഉപയോഗിച്ച രൂപകങ്ങളുടെ സവിശേഷതകൾകൊണ്ടും നല്ലൊരു വായനാനുഭവം...

    ReplyDelete
  3. മുട്ട് കുത്താൻ ഇടം സ്വയം നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നതാണ് മനുഷ്യന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ ഹോബി.

    വളരെ നല്ലൊരു കവിത


    ശുഭാശംസകൾ...

    ReplyDelete
  4. എന്ത് പശ്ചിമഘട്ടം!!
    എന്നാണവര്‍ ചോദിക്കുന്നത്!!

    ReplyDelete
  5. എന്ത് കിളി ?എന്ത് മരം ?ഏത് മുട്ട ?മനുഷ്യനാണോ മുട്ട ആണോ ആദ്യമുണ്ടായത് ?
    മനുഷ്യന്‍ മുട്ട ഇടാറില്ലല്ലോ..പിന്നെ എന്താ പ്രശ്നം ?

    ReplyDelete
    Replies
    1. കവിത അസാധ്യമായിട്ടുണ്ട് ,അഭിനന്ദനങ്ങള്‍

      Delete
  6. ...painkili can't sing in this crucial life situation.,thoughtful poem

    ReplyDelete
  7. ആശയസമ്പുഷ്ടമായ കവിത

    ReplyDelete
  8. പ്രകൃതിയെയും മനുഷ്യനെയും ലാഭതാത്പര്യാര്‍ത്ഥം രണ്ടു പക്ഷത്ത് നിറുത്തി വികസനമെന്ന വാക്ക് കൊണ്ട് കണ്ണ് കെട്ടുകയും ചൂഷണം ഒളിച്ചുകടത്തുകയും ചെയ്യുന്ന നവ-മുതലാളിത്ത കാലത്ത്, നാട്ടകങ്ങളിലെ രാഷ്ട്രീയങ്ങള്‍ക്ക് മുഴുത്ത പുണ്ണ് ബാധിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് പറയുന്നത് ആറന്മുളയും തൃശൂര്‍ കോള്‍പാടങ്ങളും മാത്രമലല്ല. ആയിരത്തിയെഴുനൂറു പാറ മുറിവുകളും കൂടെയാണ്. പ്രകൃതിക്ക് വേണ്ടിയുള്ള നിലവിളി മനുഷ്യനും കൂടിയുള്ളതാണെന്ന് ഇനിയേത് ദുരന്തമുഖത്തുനിന്നാണ് ബോധജ്ഞാനം ലഭിക്കുക..? നിശ്ചയം: അപ്പോഴും ഒരു കിളി കൂട് തേടിപ്പറക്കുന്നുണ്ടാകും. എല്ലാ ജീവനെയും ചേര്‍ത്തുവെച്ചൊരു സ്നേഹമായ്/പ്രതീക്ഷയായ്. അഭിനന്ദനങ്ങള്‍.!

    ReplyDelete
  9. ഇത്ര മേല്‍ ശക്തമായ് എങ്ങനെ എഴുതുന്നു സഖേ!! ഇഷ്ടം

    ReplyDelete
  10. കിളി മുട്ടയ്ക്ക് ചായം പുരട്ടുന്നു.എന്ന വരി ഞാന്‍ എടുത്തൊരുമ്മ കൊടുത്തു.കിളി തന്റെ നിറങ്ങള്‍ ഊരിവെക്കുന്നു, ലോകത്തിന് ഒരു മുട്ടത്തോട് ബാക്കി...കാവ്യപരിസ്ഥിതിയില്‍ നിശ്വാസം

    ReplyDelete
  11. കിളി മുട്ടയ്ക്ക് ചായം പുരട്ടുന്നു.എന്ന വരി ഞാന്‍ എടുത്തൊരുമ്മ കൊടുത്തു.കിളി തന്റെ നിറങ്ങള്‍ ഊരിവെക്കുന്നു, ലോകത്തിന് ഒരു മുട്ടത്തോട് ബാക്കി...കാവ്യപരിസ്ഥിതിയില്‍ നിശ്വാസം

    ReplyDelete
  12. ആശയ സമ്പുഷ്ടം,കാലികം,സുന്ദരമായ അവതരണം...........

    അഭിനന്ദനങ്ങള്‍ ബൈജു ഭായ്..

    ReplyDelete
  13. പുതിയ കിളികൾ ഗതകാല പരമ്പരകളിലേക്ക്
    ഒരു ചിത്രത്തിന്റെ ചതുരത്തിലൂടെ ചേക്കേറുന്നു

    ReplyDelete
  14. ഓരോ സുമനസ്സുകൾക്കും അഭിപ്രായത്തിനും വായനക്കും കൊക്കിലോതുങ്ങാത്ത സ്നേഹം നന്ദി പൂർവ്വം

    ReplyDelete
  15. എല്ലാം കണ്ടും കേട്ടും
    മരം മനുഷ്യനെ പോലെ
    ഇല്ലാത്ത ഇല വച്ച്
    തലയെങ്കിലും ആട്ടാതെ.... Nalla prayogam.

    ReplyDelete
  16. നല്ല കവിത ബൈജൂ ...ആശംസകൾ

    ReplyDelete
  17. അവ്യക്തമാക്കാതെ വളരെ ലളിതസുന്ദരമായ വരികളിലൂടെ ഭംഗിയാക്കിയ ആശയം.
    മനോഹരം.

    ReplyDelete
  18. നല്ല വരികള്‍.
    കവിത മനോഹരമായി കുറിച്ചു.
    ആശംസകള്‍

    ReplyDelete

Post a Comment

ജനപ്രിയ പോസ്റ്റുകൾ

കലണ്ടറുകൾ കാടുകൾ

നിൻ്റെ വായനാശ്വാസം  എൻ്റെ കവിതയുടെ മുഖത്തടിക്കും നീ എന്തിനാണ് കവിത വായിക്കുന്നതെന്ന ചോദ്യം ഒരു കപ്പിലെടുത്ത് നിൻ്റെ മുന്നിലേക്ക് എൻ്റെ കവിതയിലെ ഒരോ വാക്കും  നീക്കിനീക്കി വെക്കും നിൻ്റെ മുന്നിൽ എൻ്റെ കവിതയുടെ ചൂട് ചൂര്, ചോദ്യം ഉടൽ, ചോദ്യത്തിൻ്റെ പിടിയുള്ള കപ്പ് എരിയുന്നതിൽ നിന്നും  ഒരു കർപ്പൂരം വെക്കും രാജി ഉടൽ മാത്രമല്ല നാളങ്ങളും ആളലും മാടി ഒതുക്കി നമ്മൾ ഉടൽ, എരിയുന്ന കർപ്പൂരം പോലെ  തീയതികളിലേക്ക് നീക്കിനീക്കി വെക്കുന്നു ആനന്ദമൃഗം  രതികൾ തീയതികൾ കടുവാപ്പാടുള്ള കാറ്റ് ഉടലുകൾ കലണ്ടറാവുന്ന ചുവരുകളിൽ മൃഗം ഇറങ്ങുന്ന തീയതികുറിച്ചിട്ട കലണ്ടറാവും   നമ്മുടെ ഉടലുകൾ ഉടൽ കർപ്പൂര മണമുള്ള കടുവ തീയതികളുടെ കാൽപ്പാടുകൾ  നിലത്ത്, ചുവരിലും ഉടലിലും. കടുവപ്പാടുള്ള തിയതികൾ എന്ന് കലണ്ടറുകൾ!

വഴി വാണിഭം

സാഹോദര്യത്തിന്റെ ഗർഭപാത്രം ഒഴിച്ചിട്ടു സൌഹൃദ തണൽ തേടും സോദരിമാർ പ്രണയത്തിൻ കുട ഒന്ന് മുന്നിൽ വിരിയുമ്പോൾ സുഹൃത്തിനു സഹോദര്യത്തിൻ രാഖിമാത്രം പ്രണയം തകർന്ന സഹോദരൻ മാർ ചപല മോഹത്തിൻ വ്യാപാരികൾ വ്യഭിചാര ശാലയിൽ വ്യാമോഹികൾ അവരുടെ ചാരിത്ര്യം സംശുദ്ധമാക്കുന്ന ദേവ ദാസിയോ കാലത്തിൻ പതിവൃതകൾ  ശോക മുഖത്തിൻ മറപിടിച്ചു കാമസുഖത്തിന്റെ ശവമടക്കാൻ സ്വ നെഞ്ചിൻ മൃദുത്വം പകുക്കും കാണിക്ക വഞ്ചിയായി ശരീര ഭാരം ഇരുട്ടാണവൾക്ക് മോഹത്തിൻ നറും പാലിലും പട്ടുടയാടയോ നിഷിദ്ധമായ് മുറുകും ബന്ധനവും  സ്വന്തം ശ്വാസം പകർന്നു കൊടുക്കും സ്നേഹ വാൽസല്യങ്ങൾ നിർജീവമായി അധരങ്ങളില്ല ശരീരത്തിലെവിടെയും ഉള്ളതോ താഴ്ച്ചതൻ സമതലങ്ങൾ അവിടെ സ്വർഗത്തിൽ നിമിഷ വാസം നരകത്തിൻ മുറിയിൽ സുഖപ്രസവം ഞാനോ  പ്രണയം കൊഴിഞ്ഞ തണലുമരം നീയോ സുഖം വിൽക്കും വഴി വാണിഭ ഒരിറ്റു സുഖം കടം കൊണ്ട് തളളും നാമോ ഇന്നിൻ വഴിപിഴപ്പുകൾ   നേരിന്റെ വഴിയിലേക്ക് കാലം തെറ്റിച്ച സുകൃത ക്ഷയത്തിൻ വഴികാട്ടികൾ ചെയ്ത പാപത്തിന്നു ഒരു പിടിവെള്ളത്തിൽ വിലയിട്ടു  കേറും  നിഷ്കാമികൾ പല മാനത്തിന് ഒരു മാനം നല്കിയ മൂടി കെട്ടിയമഴക്കാഴ്ച്ചകൾ വിയർത്ത ദേഹത്ത് അമ്ലതം

രാമായണ പാരായണം

രാമന്നു പാര് ഒരു വില്ലായിരുന്നുവോ? സ്വയം അഗ്നിയായി ബാണമായ് മാറിയോ സീതതൻ ചാരിത്ര്യ ശുദ്ധിയിൽ തറച്ചുവോ? ക്ഷത്രീയ ധർമത്തിൻ മാനമായി കാത്തുവോ? ഭർത്താവായി സീതതൻ മേനിയിൽ അലിഞ്ഞുവോ സീതതൻ ഒപ്പം മണ്ണിൽ ലയിച്ചുവോ? രാജ്യഭരണവും ഭാര്യയും ഒന്നായി പുലർത്തുവാൻ രാജ ധർമം അനുവദിച്ചീടിലും ആര്യപുത്രനായി സീതാപൂജ ചെയ്യുവാൻ മായാമാനിനെ പിടിച്ചങ്ങു നൽകുവാൻ തന്റെ ക്ഷത്രീയ രക്തം തടസ്സമായെങ്കിലോ? സ്വയം കത്തി അഗ്നിയായി സീതയെ ശുദ്ധി കരിച്ചുവോ പരിശുദ്ധയായ് സീതയെ തിരികെ കൊടുത്തുവോ പവിത്രമായി സ്ത്രീത്വമായ്, കന്യക രത്നമായി പോരാടി നേടിയ രാവണ വിജയം സീതക്കായ് കല്കാൽ പാതിവൃത്യമായ് നിവേധിച്ചുവോ? അമ്മയാം ഭൂമിക്കു തിരികെ നീ നല്കിയോ എരിഞ്ഞടങ്ങിയോ വിണ്ടു കീറിയ ഭൂമിതൻ വിള്ളലിൽ സീതയെ വിഴുങ്ങിയ ഭൂഗര്ഭ ആഴിയിൽ എരിഞ്ഞടങ്ങിയോ അഗ്നിയായി കനലുമായ് രാജ്യ ഭാരത്തിൻ ചിതാ സിംഹാസനങ്ങളിൽ  സ്വയം എരിയുന്ന അരചനായ് രാജനായ് ചാരമായി മാറിയോ ഉരുകി ഒലിച്ചുവോ രാമാ നിന് ചിത്തവും മാനവും ഭൂമി പിളര്ന്നു സീതയെ കൈ കൊള്ളുവാൻ ഭൂമിയായി അമ്മ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും.. ദശരഥനായി സ്വാന്തനമേകുവാൻ രാമായണംഇനിയും തുണക്കണം