സ്വരം സൂര്യൻ വിതയ്ക്കും വിധം കവിത

രണ്ട് നിശ്വാസങ്ങൾ ചേർത്തടയ്ക്കുന്നു

വാതിലിന്റെ രൂപത്തിൽ കാറ്റു തുറക്കുന്നു

കേട്ടിട്ടുണ്ടോ

പൂവിൽ വന്ന് 

കാറ്റിൽ വന്ന് 

മൊട്ട് തട്ടുന്ന സ്വരം

വിരിയുന്ന ഒന്ന് നുണഞ്ഞു കിടക്കുന്ന

മുലപ്പൂപാൽ മണം.

മൊട്ടിൽ,

പാലൂട്ടുന്ന അമ്മ അനുഭവിയ്ക്കും

നിർവൃതി

കാറ്റ് ചുമക്കും

വിരിയുന്നത് എഴുതിപ്പഠിയ്ക്കും

പൂക്കളുടെ നാല് വര

അതിൽ

നിലാവിൽ തൊടും

നാലാമത്തെ വര

അതിൽ കുഞ്ഞു കിടക്കുന്നു

2

തുടക്കമൊന്നും ഇല്ലാത്ത

കവിതയെഴുതണമെന്ന് വിചാരിക്കുകയായിരുന്നു

തിടുക്കവും ഉണ്ടായില്ല തീരെ

തുടക്കത്തിന്റെ കടലിലെ 

ഒരു തിര വന്ന് വരിയായി

ഋതുക്കളുടെ പകർത്തിയെഴുത്തു പുസ്തകത്തിൽ ഒന്ന്

വസന്തമാവും വിധം

മാറോട് ചേർത്ത് പൊതിയിടുന്ന

മറ്റൊന്ന്

പൂവായി

ഭ്രമണമണിഞ്ഞവളെ

എന്നൊരു വിളി ഭൂമി കാതിൽ,

കൊളുത്തിവെയ്ക്കുമെങ്കിൽ

അമ്മ മണം പൂക്കൾക്ക്

മൂന്നരമണിക്കനൽ

ഉലയുന്നതിന്റെ നാളം

അടിച്ചുനനയ്ക്കും

ഉണരുന്നതിന്റെ കല്ല്

മറിയുന്ന മണത്തിന്റെ താളുകൾ 

മണത്തിന്റെ പേജ്നമ്പർ പതിയേ

ഒരു പൂവാകുന്നു

പൂക്കുന്നതിൽ വാക്കുകൾ വാക

തിരുകിക്കയറ്റുന്നത് പോലെ

നിറങ്ങളിൽ തിരുകിക്കയറ്റി

 ചോപ്പ്

കവിത സൂര്യന്റെ 

ഉന്തുവണ്ടി ഉന്തുന്നത് പോലെ

ഓരോ പൂക്കളേയും ഉന്തുന്നു

ഉന്തുന്നതിനിടയിൽ

കാലിലെ ഓരോ വിരലുകളേയും

കൊന്തിത്തൊട്ട് കളിയ്ക്കും

പൂക്കൾ

3

ഋതുക്കളേയും ഉന്തുന്നു കാലുകൾ

വിരൽനീട്ടി 

വിരലിന്റെ അറ്റത്തെ കുഞ്ഞ് തൊടുന്നതെല്ലാം അമ്മയാവുന്നു

തൊട്ടുനോക്കിയിട്ടുണ്ടോ

താരാട്ടിലൊഴിച്ചു വെയ്ക്കും

കുഞ്ഞിന്റെ ഉറക്കം

ആടുന്നത് കെടുത്തി

തൊട്ടിൽ എന്ന് കൊളുത്തി

വിരലിന്റെ അറ്റത്തെ

ഊറുന്ന ഊഞ്ഞാൽ എന്ന് പൂക്കൾ

അരക്കെട്ട് വിരിഞ്ഞ്

മുട്ടിലിഴയുന്നതിന്റെ 

ഒരു കുഞ്ഞ്

അതിന്റെ മൂളിപ്പാട്ടുകൾ വീണുകിടക്കും

ഇടം

വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന 

പുസ്തകത്തിന്റെ താള് 

കാറ്റിൽ മറിയുന്നത് പോലെ

കാറ്റ് കൊണ്ട് വിരലുണ്ടാക്കി

ഉടലിൽ വെയ്ക്കുന്നു 

അത് കവിതയിൽ തൊടുന്നു

4

മറിയുന്നതിൽ നിന്ന് 

ഉടലിന്നെ 

കാറ്റിന്റെ രൂപത്തിൽ 

വിലക്കുന്ന ഒന്ന് ശ്വാസമാവുന്നതാവണം

തുറന്നിരിയ്ക്കുവാൻ ജാലകപ്പാളിയിൽ

നീളത്തിൽ കുത്തിവെയ്ക്കുന്ന

കൊളുത്തിനേപ്പോലെ 

അമ്മ ഒരു ജന്നൽ

കുഞ്ഞ് ഒരു കൊളുത്ത്

അത് മാതൃത്വത്തിലേക്ക് തുറക്കുന്നു

അണയാതിരിക്കുവാൻ

എരിയുന്നതിന്റെ അറ്റത്ത് കൊളുത്തിവെയ്ക്കുന്ന ഒന്ന്

തീ നാളമാകുന്നത് പോലെ തന്നെ

എരിഞ്ഞ്

ഒറ്റപ്പെട്ട്

തേൻ പുരണ്ട തീ

തേനീച്ചക്കൂട്ടിലെ

കത്തുന്ന വെയിൽ സൂര്യൻ

മാറിമാറിപ്പറക്കുന്ന

തേനീച്ചയും സൂര്യനും

5

ചുമന്നുകൊണ്ടിടലാണ്

അണയാതിരിയ്ക്കലാണ്

വട്ടത്തിനകത്ത് നിന്ന് 

പൊള്ളിവരും കുമിളകൾ പൊട്ടാതെ

വട്ടത്തിനകത്ത് പിടിച്ചുകൊടുക്കും

പപ്പടം പോലെ

പൊട്ടാതെ പിടിച്ചുകൊടുക്കലാണ്

തലയിൽ

അതിനിടയിൽ

കുമിളകൾ മറികടക്കുന്നുണ്ട്

തിളച്ചയെണ്ണകൾ

കണ്ടില്ലെന്ന് നടിയ്ക്കും

പപ്പടം കുത്തിയുടെ അറ്റത്തെ 

മാനംമര്യാദകൾ

തിരയുടെ തലയിൽ

ആരോ പിടിച്ചുകൊടുക്കും 

കടൽ

അത് ചുമന്ന് അക്കരെ കൊണ്ടിടുന്നിടം

എന്ന് ചുരുക്കാമെങ്കിൽ

കാഴ്ച്ച തിരിച്ചുവിടുന്നു 

നോവിൽ നിന്നും 

ജമന്തിയൊരു 

പള്ളിക്കൂടമായിരുന്നുവെങ്കിൽ 

സ്കൂൾ വിട്ട്,

ആദ്യം ഓടിവരും നിറം

പൂക്കുമ്പോൾ

എനിയ്ക്ക്

മുമ്പേ നടക്കുന്നു വാക്ക്

പിന്നിൽ ഞാൻ

6

പുഴ അതിന്റെ ഒഴുക്കുഘടികാരത്തെ

കടൽ അതിന്റെ ജലത്തെ

സമയം കൊണ്ട് തൊടുംവിധം

കടലാസിലെ

ഉടഞ്ഞ കുടം 

അടുക്കുന്നതിനടുത്ത് 

ചിതറിയ ശബ്ദത്തെ

ചിതറുന്ന അക്കങ്ങളിൽ സമയം

അടുക്കുന്ന ശബ്ദം

തുള്ളികൾ വന്ന്

തള്ളിത്തുറക്കും

മഴ കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ വാതിൽ

ധൂളി നുണയും

കുഞ്ഞുമഴ

തൊടുന്നത് അടുക്കാമെങ്കിൽ

കാലത്തിനെ തീ,

അതിന്റെ വെളിച്ചം കൊണ്ട് തൊടുന്നു

എനിയ്ക്ക് പൊള്ളുന്നു.

പിയാനോ ഇലകളുള്ള ഓർമ്മ ശിൽപ്പത്തിലെ ബുദ്ധൻ വായിക്കും വിധം

പനിനീർപ്പൂ,

ഒരു അഭിസംബോധനയാണെങ്കിൽ

ഒരു വിളികേൾക്കുവാൻ പ്രണയം

എടുക്കുന്നതെല്ലാം

അതായിരുന്നു തുടക്കം

നിറത്തിന്റെ ചോട്ടിൽ

മണം കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ

പനിനീർപ്പൂബുദ്ധൻ

ചന്ദനത്തിരിയിലെ ധൂപബുദ്ധൻ

നാളത്തിലെ ആളുന്ന ബുദ്ധൻ

ചെരാതിലെ മുനിയുന്ന ബുദ്ധൻ

മഴയിലെ തോരുന്ന ബുദ്ധൻ

പെയ്യുന്നതിലേയ്ക്ക് ചാരുന്ന ബുദ്ധൻ

അടരുന്ന 

ഓർക്കെസ്ട്രയിലകൾ കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ

മഞ്ഞനിറമുള്ള 

ശിശിരസിംഫണിയ്ക്ക് മുന്നിൽ

ശാന്തതയുടെ കൈ,

അലസമായ് വിരിയ്ക്കും

മ്യൂസിക്ക് കണ്ടക്ടർ ബുദ്ധൻ

പിണക്കത്തിന്റെ നുണക്കുഴി അണിയുന്നവൾക്ക്,

പിന്നിൽ നിന്നുള്ള കെട്ടിപിടിത്തം കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ

പിയാനോ ആവുന്നവൾക്ക്

കാതിന്നരികിലെ

സംഗീതബുദ്ധൻ

നിലാവ് ചുരുട്ടിവെച്ച മുടിയുള്ള ബുദ്ധൻ

ധ്യാനത്തിന്റെ സ്കൂൾ വിട്ടാൽ

കൂട്ടാൻ നിൽക്കുന്ന അമ്മമാർക്കിടയിലേയ്ക്ക്

സ്കൂൾക്കുട്ടിയെ പോലെ ഓടിവരുന്ന

ധ്യാനത്തിന്റെ നുണക്കുഴിയുള്ള ബുദ്ധൻ

ഒരു പക്ഷേ ഫ്ലാഷ്ബാക്കിലെ

ഒരേയൊരു ബ്ലാക്ക്ആൻവൈറ്റ് ബുദ്ധൻ.

💙🍇 മുന്തിരിക്കുലയിലെ കറുത്ത പന്തി

മുന്തിരിക്കുലകൾക്ക് പിടിയ്ക്കുവാൻ

ഇടം ഒഴിഞ്ഞുകൊടുക്കുന്നു

പിറകിലേയ്ക്കെടുക്കുന്ന അതിന്റെ

ചുരുളൻ വള്ളികൾക്ക് 

സൈഡ് പറഞ്ഞുകൊടുക്കുന്നു

 

വിളമ്പിത്തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവില്ല

മുന്തിരികൾക്ക്

അപ്പൂപ്പന്താടിചലനങ്ങൾ കലർന്ന

കറുത്ത നിറം 

ആദ്യം 

ഒരു തവി മതി വിളമ്പുന്നു

പിന്നെ നിന്നെ വിളമ്പുന്നു

നീ തുളുമ്പുന്നുണ്ട്

നിന്റെ നുണക്കുഴി 

അതും കറുത്തത്

കറുത്ത മറുക്

വിളമ്പാനാവാത്ത ഒന്ന്

കാട്ടി കൊതിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്

ഒഴിച്ചുകറി മോതിരം

മൂക്കൂത്തിയിലെ കല്ല് ഇളക്കി

ഒഴിക്കുന്നതിനും ചുണ്ടിനും ഇടയിലെ

നോട്ടത്തിൽ കോരി

പിന്നെ തിര

മീൻ കണ്ണിൽ വെച്ച് വിളമ്പും കടൽ

മീനിനു മുമ്പിൽ

വിളമ്പിവെച്ച കടൽ

എന്റെ മുമ്പിലെ

വിളമ്പാത്ത കടലിനോട് ....

ശ്വാസത്തിൽ കൈ കഴുകി 

നിശ്വാസത്തിൽ കൈതുടച്ച്

നെടുവീർപ്പിൽ വന്നിരിയ്ക്കുന്ന

കറുത്ത മുന്തിരികൾക്ക് 

ഇലയിട്ട്, 

കുലകളിൽ മുമ്പിൽ 

വിളമ്പി വെയ്ക്കുന്ന ആകാശം

വിശന്ന മുന്തിരികളുടെ അടുത്ത് 

പന്തിയിൽ

കറുത്ത നിറത്തിൽ

ചേർന്നിരുന്നിട്ടുണ്ടോ?

തുറുപ്പുബീഡിക്കടൽ

പൊടിച്ച പുകയില പോലെ

അകത്തുവെച്ച് ചുരുട്ടിയ

മടക്കം

അരക്കെട്ടിലെ പ്രണയനൂൽക്കെട്ട്

ശരീരത്തിനും

മനസ്സിനും ഇടയിലെ ഹാനീകരമായ ലഹരി

നനവില

കൊളുത്തുന്നതിനും കെടുത്തുന്നതിനും

ഇടയിലെ

ചുണ്ടെരിച്ചിൽ ഇണച്ചൂര്

കനൽമണം

കടൽ ഒരു തെറുപ്പുബീഡിയാണെങ്കിൽ

അത് കാതിൽ വെച്ച തിരയാവുന്നു

കവിത.

എഡിറ്റിങ് ടേബിളിലെ സൂര്യൻ

 

വിരലറ്റങ്ങൾ നീറ്റലുകൾക്ക്

വിട്ടുകൊടുത്ത്

വിരിയുന്നതിലേക്ക്

മടങ്ങും എന്റെ പൂക്കൾ

വേട്ടയാടാൻ ഇറങ്ങും മുമ്പ്

ഇരകളിലേയ്ക്ക് എത്തും മുമ്പ്

വേട്ടമൃഗങ്ങൾ കൊണ്ട് നടക്കുന്ന

എഡിറ്ററാവുന്നു സൂര്യൻ

ഗോളാകൃതിയിൽ കറങ്ങുന്നുണ്ട്,

വേട്ട

വേട്ടമൃഗങ്ങളുടെ എഡിറ്റിങ്ങ് ടേബിളിൽ

ഞാൻ വേട്ടമൃഗങ്ങളോട് 

എഡിറ്റിങ്ങ് കടം വാങ്ങുന്നു

എഡിറ്റിങുകളുടെ കടൽ

മീൻ പഠിയ്ക്കുന്നുണ്ടാവണം അത്

മുറിച്ചുമുറിച്ചിട്ട മണങ്ങൾ

നഗ്നതയുടെ എഡിറ്ററേ

എന്ന് നിന്റെ കാതിൽ ഞാൻ

മൃഗമാവുകയായിരുന്നു

കാട് പറഞ്ഞ രഹസ്യം

രഹസ്യം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയ മൃഗം

എന്ന് ചുരുക്കി,

ഏറ്റവും ലളിതമായ മൃഗമാവുകയായിരുന്നു

ലാളിത്യം

നമുക്കരികിൽ മറ്റൊരു മൃഗം

ആകാശം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയ കിളി

എന്ന് മാത്രം പറന്നു

ഉടലിനെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്താറുണ്ടോ

എന്ന് ചോദിച്ചു

അഴിഞ്ഞ കാത്

ഒരു ഡേകെയർ സെന്ററാവുകയായിരുന്നു

ചന്ദ്രൻ

അത് നിലാവിന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ

ഇല്ല എന്ന വാക്കു കൊണ്ട് സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തിയ

ഒന്നാവുകയായിരുന്നു കവിത

കിട്ടിയില്ല

മൃഗമാവാനുള്ള സമയം 

കാട്ടിയില്ല വിശ്വസ്തത

വിശ്വസ്തത കാട്ടും മുമ്പ് 

മരിച്ചുപോയ നായ ഇനി കവിതയാകുമായിരിയ്ക്കും.

ഒരു നുള്ള് കാത്തിരിപ്പ്

ഒരു നുള്ള് കാത്തിരിപ്പ് 

ഒരു തുള്ളിയിലെടുത്ത് വെച്ച്

തോരുന്നതിൽ

പിടിച്ചുനിൽക്കുന്ന മഴ

അടയുന്നതിന്റെ മൈലാഞ്ചിയിട്ട

തൊട്ടാവാടികൾ

തുറന്നുകാട്ടും

കൈകളിലെ ശലഭചലനങ്ങൾ

തൊടുമ്പോഴേയ്ക്കും 

ഉണങ്ങാത്ത മാതിരി 

ചലനം ഇമകളിൽ

പിൻവലിയ്ക്കും ഇലകൾ

കാതിൽ ഒരു നുള്ളിന്റെ മൂളൽ

കാത്തിരിപ്പ് ഒരു മുള്ളിലെടുത്ത്

നോവ് കൊണ്ടൊരു

പനിനീർപ്പൂവുണ്ടാക്കുകയായിരുന്നു

അവൾ

ഒരു തുടർച്ചയാവുന്നു കാത്തിരിപ്പ്

അവൾക്ക് മുന്നിൽ

തോർച്ച ഒരു തട്ടം 

മഴ പിടിച്ചിടുന്നത്

പൂത്തിറങ്ങും മിനുക്കം

അലുക്ക് പോലെ പിടിച്ചിട്ട്

ഇരുട്ടിനും പുറത്തിറങ്ങും മിന്നാമിനുങ്ങി

മെല്ലേ ഒരു അലുക്കാവുന്നു കാത്തിരിപ്പ്

അത് പിടിച്ചിട്ട് 

അവൾ പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങുന്നു

പടർന്നുകയറും

കാത്തിരിപ്പിന്റെ വള്ളികൾ

കാത്തിരിയ്ക്കുന്നതിനിടയിൽ

കാത്തിരിയ്ക്കുന്നത് ആരെയാണെന്ന്

മറന്നുപോകുന്ന ഒരാൾ

എന്നിട്ടും കാത്തിരിപ്പിൽ തുടരുന്ന അയാൾ

കാത്തിരിപ്പ് വന്ന് അയാളെ മൂടുന്നതാവണം

അയാൾ കാത്തിരിപ്പിന്റെ കാട് 

കേട്ടിട്ടുണ്ടോ?

കാത്തിരിപ്പ് വന്ന്

കാത്തിരിപ്പിൽ മുട്ടുന്ന സ്വരം

ചാട്ടം കാത്തിരിയ്ക്കും പച്ചത്തുള്ളനെ

പച്ചനിറത്തിൽ വന്ന് ചാട്ടം തൊടുമ്പോൾ

ചാടാൻ മറന്നുപോകുന്നത് പോലെ

അണിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവണം

മഴത്തുള്ളികൾ ഓരോന്നു

തൊടുന്നുണ്ട് ആരോ

എന്നിട്ടും

വാടാൻ മറന്നുപോകും

തൊട്ടാവാടി പോലെ 

അത്

കാത്തിരിപ്പിലേയ്ക്ക് മാത്രം

കൂടുതൽ പടരുന്നു

കാത്തിരിപ്പിലേയ്ക്ക് മടങ്ങുന്നു

സംഗീതമായിത്തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്

മഴത്തോൽ വലിച്ചുകെട്ടിയ

ആകാശത്തിന്റെ മിഴാവിൽ

മഞ്ഞുതുള്ളികൾ തൊടും ശബ്ദം 

അയാൾ

ചകോരപ്പക്ഷികളുടെ നടത്തം

ശേഖരിയ്ക്കുന്നു

അവൾ

നാലും കാത്തിരിപ്പാവുന്ന

ഒരു വെറ്റിലച്ചെല്ലം

ശരിയൊരു വെറ്റില

മുറുക്കാത്തത് കൊണ്ട് കാലം

നീക്കിവെയ്ക്കുന്ന

അതിലെ സത്യം

വാക്കിന് താഴെ

വാടാത്ത കാത്തിരിപ്പ്‌ കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച

പുതിയൊരു വെറ്റില

അതിന്റെ പച്ചമൂളൽ

2

കാത്തിരിപ്പ്,

പക്ഷികൾ നിർമ്മിയ്ക്കുന്ന ആകാശത്തിന്റെ 

ഒരു ഭാഗമാണെന്ന്

അവൾ

ഒരു തലയാട്ടൽ അധികം നിർമ്മിച്ച്

സമ്മതം ഒരു താളമാണെന്ന് ഞാൻ

മേഘങ്ങൾ വായിക്കും ബ്യൂഗിൾ

താളത്തിൽ കടന്നുപോകും

ഒരു ബാൻഡാവുന്നു ആകാശം

കാത്തിരിപ്പ് മനുഷ്യന്റെ ആകൃതിയുള്ള

താക്കോലുകളാണെന്ന് 

അതുപയോഗിച്ച് അവർ തുറന്നുകയറാത്ത ഇടങ്ങളില്ലെന്ന്

കലപിലകൾ കൊണ്ട് 

അഭിപ്രായം മറച്ച് കിളികൾ

ആകാശം നിർമ്മിച്ച 

പക്ഷിയാണ് കാത്തിരിപ്പ് എന്ന് 

അതിലൊരു കിളി

ആകാശത്തിന് എത്താനാവാത്ത

ഉയരങ്ങളിൽ

നീലനിറം കുറച്ച് കൂടിയ ആകാശം 

ആ കിളിയുടെ മാത്രം വായ പൊത്തുന്നു.

കുഞ്ഞുവിരൽമൊട്ട് ഉറവയിറ്റിയ്ക്കുമിടം

രാവിലെ

ആൽമരത്തിന്റെ ചോട്ടിലിരിയ്ക്കുവാൻ പോകും

എന്റെ കാലിലെ കുഞ്ഞുവിരൽ

വേരുകൾ ഉള്ള രാവിലെ 

അത് കൂടെ കൊണ്ടുപോകുന്നു

കടവ് ഉണരും മുമ്പ്

കടത്തുകാരനായി ജോലിചെയ്യാൻ പോകും അതേ കാലിലെ

കുരുക്കുത്തിവിരൽ

കാലുകൾ പുഴ

മറ്റൊരു വിരൽ വഞ്ചി 

അതിന്റെ തൊട്ടടുത്ത വിരൽ

കടവാകുന്നു.

വെച്ച കാലടികളെല്ലാം വെള്ളാരങ്കല്ലുകൾ

പുഴയുടെ കരയിലുള്ള

നീലഗുൽമോഹറുകൾക്കുള്ളതാണ്

പുഴയുടെ ആദ്യയൊഴുക്കുകൾ

പുഴ ഉറവയിറുക്കുന്നു

അവ പൂക്കളാവുന്നു.

അതിനിഗൂഢ ഛായാപടങ്ങൾ

നിറങ്ങളിൽ ഇറുത്തുവെച്ച

കാറ്റടിയ്ക്കുമ്പോൾ 

പൂക്കളിൽ പറന്നുപോകും

മിസ്റ്റിസത്തിന്റെ മണമടിയ്ക്കും

അതിന്റെ വിസ്സർഗ്ഗച്ചരിവുകളിൽ

നീലപ്പൂക്കളിൽ

കുനുകുനെ വിരിഞ്ഞിറങ്ങും

ഒരു പാട്ടിനേ മുറുക്കെ പുണരുകയായിരുന്നു

പാട്ടിന്റെ ഹൂക്കഴിയ്ക്കും വാക്കിൽ

തനിയെ കുരുങ്ങുകയായിരുന്നൂ

വിരൽ

നൃത്തത്തിന്റെ നഗ്നതയുള്ളവൾ

അവൾക്ക് പാട്ടിന്റെ അടിവസ്ത്രം

മഞ്ഞിന്റെ അടിവസ്ത്രങ്ങൾ

അവൾ നനവുകളിൽ ഊരിയിടും പാട്ട്

അയ പോലെ

അരികിൽ 

അതേ ആകൃതിയുള്ള മേഘങ്ങൾ മുകളിൽ 

അടിയിൽ മാനം കിടക്കുന്നു,

അതിന്റെ ഭാരമില്ലായ്മകൾ പൊതിഞ്ഞ്

മുനിഞ്ഞുകത്തും മെഴുതിരി

ഓരോ കോശങ്ങളിലും,

രതി പോലെ തൊട്ടിടും

അരണ്ടവെളിച്ചം

ആദ്യമഴത്തുള്ളി വീഴുമ്പോൾ,

പുഴ എടുത്തുടുക്കുന്ന

ഒഴുക്കിന്റെ തിരിച്ചറിവുകൾ

അന്ധനായ മീനിന്റെ കൈ പിടിച്ച്

വേനൽ കടന്നിട്ടുണ്ടാവണം പുഴ

ഇരുകരകളിലും

ഉരിയാടൽ കൊളുത്തിവെച്ച്

മുനിഞ്ഞുകത്തുന്നതിലേയ്ക്ക്

പിൻവാങ്ങുകയായിരുന്നു

പുഴയിലെ ഒഴുക്കെന്ന വാക്ക്

രതി ഒരു പിൻവാങ്ങലാണ്

അത് മൺചെരാതുകൾ പോലെ

രണ്ട് ഉടലുകളിൽ

കൂടുതൽ രതികൾ കൊളുത്തിവെയ്ക്കുന്നു

രതികഴിഞ്ഞ് ആദ്യമുടുക്കും

പാതിവസ്ത്രം പോലെ

ഒരു പാതി മരണമാവുകയാണ്

കവിത 

ദുഃഖമാണ് ഏറ്റവും നിഷേധിയായ

കവിതയുടെ അടിവസ്ത്രം

അത് ജീവിതത്തിന്

നിഷേധിയ്ക്കുന്ന പാതിയിൽ

ചിത്രം വരയ്ക്കുന്നു

ശൂന്യതയുടെ ചുവരില്ലായ്മകളിൽ തൂക്കുന്നു

തകർന്നവാക്കുകൾ കൊണ്ട് അത്

ഇനിയും ആരേയും അടക്കാത്ത

സെമിത്തേരി 

ദുഃഖത്തിൽ നിർമ്മിയ്ക്കുന്നു

മരണത്തിന്റെ പരിസരങ്ങളിൽ

ഒരു ഛായചിത്രം

അവ്യക്തമായി ഇടപെടും വണ്ണം

മരിച്ചുപോയ ഒരാളുടെ 

ഛായാപടമാവുകയാണ്

അതിനിഗൂഢമായി

കവിത.

കടൽ കൊന്തിത്തൊടും ഒരു മീൻ

1

ആരുടെ പക്ഷിയാണീ

നാടൻപ്പാട്ടിൽ സൂക്ഷിയ്ക്കുമാകാശം

പാട്ടുകളുടെ നാട്

കാട്ടിലെ കവിതയേ

അതിനുള്ളിലെ ഭാഷയെ

ഒരു വാക്കിൽ സൂക്ഷിക്കും പോലെ

പക്ഷി സൂക്ഷിയ്ക്കുമാകാശം

അന്നന്നുള്ള പറപ്പാണ്

അടുത്ത ദിവസത്തേയ്ക്ക് അത് പറക്കാറില്ല,

ശരിയ്ക്കും പറഞ്ഞാൽ

തികയാറില്ല

മീനിനെപ്പോലെ

അന്നന്നുപയോഗിച്ച് അധികം വന്ന കടൽ

ഇട്ടുവെയ്ക്കും കുടുക്ക

മറ്റൊരു കിളിയ്ക്ക്

ആകാശമാവുന്നതാവാം

രാത്രി ഒരു കുടക്കയാവുന്നു

പകൽ ഒരു കൊയ്ത്തരിവാൾ

അതിരാവിലെ

ഒരു പകലിന്റെ മടമ്പ് കയറ്റി

സൂര്യനത് പൊട്ടിയ്ക്കുന്നു

2

നീലനിറം പിടിച്ചു താഴേയ്ക്കിടുന്നു

മാനം ഞൊറിഞ്ഞുടുത്ത

പക്ഷി

ഞൊറിഞ്ഞകടൽ

ഞൊറിഞ്ഞുകുത്തുവാൻ

അടിവയർ തിരഞ്ഞ്

പോകുന്നതാവണം 

ഓരോ മീനും

അടിവയറുമെടുത്ത് കടലും

നാഭിയുമായി ഞാനും കാലവും

മീനിന്റെ പുറകേ പോകുന്നു

പൂക്കൾ പിച്ച

കാറ്റിനെ തൊടും മുമ്പ്,

പൂക്കൾ ക്കൊന്തി

തൊട്ടതിനും പിടിച്ചതിനുമൊക്കെ

കാറ്റിനും കൊമ്പുണ്ട്

മൊട്ടുണ്ട്

ഞെട്ടുകളിലും  

ഇതളുകളിലും 

പൂക്കൾ എടുത്തുവെച്ച്

കൊഴിയുവോളം സൂക്ഷിക്കും 

വസന്തഞൊറിവ്,

ഒരു ഞൊറിവിനും 

സൃഷ്ടിയ്ക്കും വഴങ്ങാത്ത 

ഏകാന്തതയുടെ അനാദിയായ യോനിയാവുന്നു.

3

ഒരു വിഭവമല്ല ചന്ദ്രൻ

സ്വരവും

ആരുടെ മെനുവാണീ നിലാവ് ?

മണമുയർത്തുന്ന പൂക്കൾ

അടിപ്പാവാടക്കടൽ

അതിന്റെ അച്ചടക്കത്തിന്റെ

തുടക്കത്തിൽ തട്ടും 

അതിലെ ഒരു മീൻ

കടൽ ഉയരുമോ

മണത്തിൽ തട്ടി 

ആകാശം മുകളിലേയ്ക്ക് പൊങ്ങുമോ

മണത്തിന്റെ വള്ളികൾ വെച്ച്

ഒരോ പൂക്കളും മാനം കെട്ടിവെയ്ക്കുന്നു 

വസന്തങ്ങൾ വിലക്കയറ്റങ്ങളാണെന്ന്

എന്റെ പൂക്കൾ 

മണങ്ങളിൽ

ആണയിടും സ്വരം

അതിർത്തിയിൽ

മീനുകളുടെ പട്ടാളത്തിൽ ജോലി ചെയ്യും

അവധിയ്ക്ക് മാത്രം 

കടലിൽ വരും

മീൻ

ഒരു രൂപയ്ക്ക്

ഒരുകുട്ട മീൻ കിട്ടിയിരുന്ന 

പണ്ട് കാലത്തിന്

നീന്തലുകളുടെ ഭാഷയിൽ

വിലപേശുന്നു

ഉറക്കം ഒരു ദ്വീപ്

അതിന്റെ തൊട്ടിലിൽ 

കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ കിടക്കും കടൽ

മീനത് പതിയേ ആട്ടുന്നു

മയങ്ങും കടൽ

തിരകൾ പാട്ട് നീക്കിനീക്കി വെയ്ക്കുന്നു

കണ്ണുകളിൽ മീൻ 

ചുമന്നു കൊണ്ടുവരും 

താരാട്ട് 

ഒച്ചയുണ്ടാക്കാതെ

എന്റെ വെള്ളം ഓളങ്ങളിൽ

അത് ഇറക്കിവെയ്ക്കുന്നു

രാത്രി വന്ന് ജനാലയിൽ തട്ടുന്ന സ്വരം

മുല്ലയുടെ ഒരിതൾ ഇരുട്ടാവുന്നു

യാത്രക്കാരെയെല്ലാം

ഇറക്കി

ജാലകങ്ങളുടെ കറുത്ത തത്തമ്മയുമായി

കൈ നോക്കുവാനിരിയ്ക്കും

കറുത്തതീവണ്ടി

എന്റെ കൈ 

ഉറക്കത്തിൽ കറുക്കുന്നു

ഇരുട്ടിൽ തട്ടുന്നു

രാത്രിയ്ക്ക് പുറത്തേയ്ക്ക് അത്

താളത്തിൽ നീളുന്നു

ശ്വാസത്തിൽ തട്ടും

ഉറക്കത്തിന്റെ ശംഖുപുഷ്പയിതൾ

അതിന്റെ ശിൽപ്പത്തിൽ ബുദ്ധനെ

നീക്കിനീക്കിവെയ്ക്കും,

ധ്യാനത്തിന്റെ ചാമ്പൽ വാരും 

നിലാവ്

അരികിൽ

പൂക്കുന്നത് 

നീക്കിനീക്കിവെയ്ക്കുന്നു

മുല്ലയും

എരിഞ്ഞെരിഞ്ഞ് 

ഇരുവശങ്ങളും ഒടിഞ്ഞുവീഴും

ചന്ദ്രക്കലയുടെ അറ്റം

കലയുടെ അടിയിലേയ്ക്ക്

നക്ഷത്രം,

ഒരു രാത്രി നീക്കിവെയ്ക്കുന്നു.

കടൽ ക്കൊന്തിത്തൊടും ഒരു മീൻ

എന്റെ കവിത ഒരു വാക്കിനേ.

പാതി ചാട്ടം തൊട്ടിടും പുൽച്ചാടി

നിലാവിൽ നിന്നും നിലാവിലേയ്ക്ക് 

ചാടും 

പുൽച്ചാടി

കലയെന്ന തൊട്ടിടുന്ന വാക്കിന്റെ തിരുത്തിനാൽ

ചന്ദ്രനാവുന്നത് പോലെ

അതിൽ ഊറിക്കൂടും

അപ്രതീക്ഷിതം എന്ന പദം,

ചാട്ടം തൊട്ട്

മാനം കലയാക്കുന്നു.

പാതി ചാടിയ 

ചാട്ടത്തിന്റെ ചന്ദ്രക്കല തൊട്ട് മാനം

വാക്കിന്റെ മുകളിൽ വെയ്ക്കുന്നു

നിശ്ചലതയുടെ ശിവനാക്കുന്നു

ശബ്ദിയ്ക്കുന്നതിന് മുമ്പുള്ള ഡമരുകം

അപ്രതീക്ഷിതം

എന്ന വാക്കു കൊണ്ട് 

നൃത്തത്തെ,

അതിന്റെ നിശ്ചലതയുടെ പാതിയേ

തൊട്ടതാകുമോ?

2

ചാട്ടം ഒഴിച്ചുവെച്ച

നിശ്ചലതയുടെ കുപ്പി

എന്റെ കൈകളിലെ പച്ചവിരൽ

കാതിന്റെ പച്ചത്തുള്ളനെ

മിനുങ്ങുന്നത് തൊട്ടിട്ട്

മിന്നാമിനുങ്ങിനെ അനുഗമിയ്ക്കുന്ന കാത്

ഓരോ വാക്കും നിശ്ശബ്ദം,

പച്ചത്തുള്ളനെ ചുമക്കുന്നു

അഴിച്ചേക്കാവുന്ന

ഷൂലേയ്സാവുന്ന പച്ചത്തുള്ളൻ

വെളിച്ചത്തിന്റെ ഷൂലേയ്സ്

നിശ്ചലതയുടെ സുഷിരം

നിശ്ചലതയിലേയ്ക്ക് തുളുമ്പുന്ന അതിന്റെ ചാട്ടം

ഇരുഭാഗത്തേയ്ക്കും പിന്നി

ചാട്ടം കെട്ടിവെയ്ക്കുന്നു

ചാട്ടം കൊണ്ട്,

ഒരു ശൂന്യത തുടച്ചുകളയാമെങ്കിൽ,

കാപ്പിപ്പൊടി നിറമുള്ള ശൂന്യത

അതിൽ ഉപയോഗിച്ച ആകാശം തൂക്കുന്നു

തടഞ്ഞില്ല

വിചാരത്തിന്റെ തൂവലുള്ള കിളി

എരിയുന്ന മെഴുകുതിരിയുടുത്ത

തിരക്കിന്റെ തിരുരൂപമേ,

ശലഭങ്ങളുടെ പാർപ്പിടസമുച്ചയമായി

ഇനി ഞാൻ നിന്നെ ആകാശത്തിന് പരിചയപ്പെടുത്തിയേക്കും.

തുളുമ്പുമോ തീ പൊള്ളലേറ്റ വണ്ണം

ഒരു പച്ചത്തുള്ളൻ അസൂയ

ഒന്നും ഇട്ടിട്ടില്ല

പ്രണയത്തിന്റെ നേർച്ചപ്പെട്ടിയിൽ

ഒന്നും ചെയ്യില്ല

വെറുതെ,

ശലഭങ്ങൾക്കൊപ്പം

ആകാശത്തിന്റെ അസൂയ കണ്ടിരിയ്ക്കും.