ദാഹത്തിന്റെ ഒരദൃശ്യദൃശ്യം

ദാഹിക്കുന്നുണ്ടാകണം

പെയ്യാറായ മേഘങ്ങൾ
മുകളിലുണ്ടെങ്കിലും
ചുവർമടക്കി
ഘടികാരം
താഴേയ്ക്ക് നീളുന്നു

അതിൽ നിന്നും
നിലത്തിറങ്ങി
വെള്ളം കുടിയ്ക്കുന്ന
സമയം

സമയം നീളുന്നു

ഒരരിപ്രാവിനെപ്പോലെ
കുറുകുന്ന
വെള്ളം

വെള്ളത്തിന്റെ കണ്ണുകളിൽ
സമാധാനത്തിന്റെ
ദാഹം

പ്രാവുകളിൽ
കലങ്ങി മറിയുന്ന
വെള്ളത്തിന്റെ തൂവലുകൾ

തൂവലുകൾക്ക്
പിന്നിൽ
പറന്നിറങ്ങിയത് പോലെ
എല്ലും തോലുമായി
വന്നിറങ്ങുന്ന
സമാധാനത്തിനേക്കാൾ
മെലിഞ്ഞ
ഒരു മനുഷ്യൻ

മനുഷ്യനെന്ന നിലയിൽ
ഇനിയും
അയാൾ
മെലിഞ്ഞു തീർന്നിട്ടുണ്ടാകില്ല

അയാളുടേതല്ലാത്തമാതിരി
പുറത്തിറങ്ങുന്ന
അയാളുടെ എല്ലും തോലും

അവ
പ്രാവിനെ പോലെ
ചിറകടിച്ച്
വെവ്വേറെ ഇടങ്ങളിൽ
വെവ്വേറെ നിറങ്ങളിൽ
സമാധാനപരമായി
വെള്ളം കുടിയ്ക്കുന്നു

അയാൾക്ക് കൂടിയ്ക്കുവാൻ പാകത്തിന്
ഇനിയും വെള്ളം
നേർപ്പിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ടാവും

അതിനായി ഒരിടത്തരം മഴ
ഇനിയും പെയ്യേണ്ടതുണ്ടാവും
അത് വരെ കാത്തിരിക്കുന്നതെല്ലാം
വേഴാമ്പലാക്കപ്പെടുന്നതാവും

നിശബ്ദത കൊണ്ട്
തല തോർത്തുന്ന മാതിരി
തോരുന്ന മഴയുടെ ഒച്ച

വെള്ളം നനയുന്നു
വെള്ളം നേർക്കുന്നു
വെള്ളം തണുക്കുന്നു
വെള്ളത്തിന് കുളിരുന്നു
വെള്ളം ദാഹം പുതയ്ക്കുന്നു

കുടിയ്ക്കുന്തോറും
വെള്ളമാകുന്ന പ്രതിഭാസമാകണം
മനുഷ്യൻ

ഒന്ന് ചരിച്ചാൽ
വെള്ളം കിട്ടിയേക്കാവുന്ന കിണറിലേയ്ക്ക്
നടന്നിറങ്ങി പോകുന്ന
അയാളുടെ ആഴം

ദാഹം ശമിച്ച ഒരാളുടെ
ഹൃദയം
തോർന്ന മേഘങ്ങളുടെ
അരക്കെട്ടാവണം

അതാവും
അയാളുടെ
അരയിൽ കിളിർക്കുന്ന
ഒറ്റ വിത്തിന്റെ അരഞ്ഞാണം

അതിൽ പറന്നു വന്നിരിക്കുന്ന
ഒരായിരം കിളികൾ
അവ പ്രാവുകളായി പോകാതിരിയ്ക്കുവാൻ
പല നിറങ്ങളിൽ
പല തൂവലുകളിൽ
പല പറക്കലുകളിൽ
പല ആകാശങ്ങളിൽ
നടപ്പിൽ
എടുപ്പിൽ വരെ
ചിറകടിച്ച് പാടുപെടുന്നു

അനേകം കിളികളുള്ള ഒരാൾക്ക്
വാടകയ്ക്ക്
കൊടുക്കുവാനാകണം,
ഉടലിന്റെ വരൾച്ചയിൽ
ദാഹത്തിന്റെ
ഒരു നിലകൂടി
ദേഹത്തു പണിയുന്ന
ഒരുവൾ

അവളുടെ
വാരിയെല്ലുകളിൽ
കൂട് കൂട്ടുന്ന
ചുമകൾ

അതൊന്നും
ശ്രദ്ധിക്കാതെ
സമാധാനത്തിന്റെ
ഞരമ്പുകളിലേയ്ക്കുള്ള
രക്തയോട്ടം നിർത്തി
ചെടികൾ പൂവിട്ട് നിൽക്കുന്ന
സ്വന്തം ഉടലിൽ
ദാഹം ശമിച്ച ഒരാൾ
വിരലുകളുടെ വെള്ളച്ചാട്ടം
കണ്ടിരിയ്ക്കുന്നു.....

അനുമാനം എന്ന് തന്നെ

ഒരു പൂവിതൾ ഘടികാരത്തിനും
പൂരിപ്പിക്കുവാനാകാത്ത വിധം
സമയം മാത്രം ഒഴിച്ചിട്ട്

നിറം  മുഴുവൻ
പൂരിപ്പിച്ച്‌

ശലഭാകൃതിയിൽ
വെയ്ക്കുകയായിരുന്നു
ഒരപൂർണ്ണ ചുംബനം...

ഏതോ ചോദ്യചിഹ്നം
കുത്തിക്കെടുത്താൻ മറന്ന
സൂര്യന്റെ
ആഷ്ട്രേ പോലെ
ഇന്നലെ

അവിചാരിതമെന്ന് തന്നെ പറയട്ടെ
ഇന്നും കണ്ടുമുട്ടി
അതേ സമയം
അവിടെ തന്നെ.....

ഏകാന്തതയുടെ ദൈവമാവണം!

പനി പകുക്കുന്നു

ഞാനും
ജലദോഷം പിടിച്ച
ചിലന്തിയും ഒരുമിച്ചിരിയ്ക്കുന്നു

ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ
ഒരു ചുവരായി
ഞാനെന്ന ഇരപിടിച്ച
പനിയിരിയ്ക്കുന്നു

അതിൽ
ഉയരം കൂട്ടി
തൂക്കിയിരിക്കുന്ന
പഴക്കമുള്ള
ചുമയുടെ ചിത്രം

ചിലന്തി
കെട്ടാൻ മറന്ന
വല പകുത്ത്
അതിൽ കുരുങ്ങേണ്ടിയിരുന്ന
രണ്ടിരകൾ
ഇണചേരുന്നത് പോലെ
ചലിയ്ക്കുന്നു

പകരാൻ സാധ്യതയുള്ള
ഒരു പനി
അവരൊരുമിച്ച്
പകുക്കുന്നു

വെയ്ക്കാൻ മറന്ന ഒരാലിംഗനത്തിൽ
ചിലന്തി മൂക്കുതുടയ്ക്കുന്നു

പകുതി കറങ്ങി
അർദ്ധവൃത്തം മാത്രം പൂർത്തിയാക്കി
തിരിച്ചു പോകുന്ന ഫാൻ
ഞങ്ങളിരുവരും പകുത്ത് കാണുന്നു!

ഒറ്റപ്പെടൽ

ഒറ്റപ്പെടാതിരിക്കുവാനുള്ള
ഗുളിക
പതിവായി
ഓരോന്ന് വെച്ച്
കഴിക്കേണ്ട
ഒരാൾ

കൂടുതൽ ഒറ്റപ്പെടൽ
അനുഭവപ്പെടുന്ന
ഒരു ദിവസം
കഴിക്കേണ്ട ഗുളികയുടെ
പകർപ്പുകൾ
ഒറ്റയ്ക്കിരുന്ന്
അയാൾ
എടുത്തുകൂട്ടുന്നു

അയാളറിയാതെ
ഗുളിക
എടുക്കുന്ന
പല പല
രോഗത്തിന്റെ
കൂടുതൽ പകർപ്പുകൾ

രോഗി എന്ന നിലയിൽ
അയാൾക്ക്
സൗജന്യമായി കിട്ടുന്ന
കൂടുതൽ കൂടുതൽ
ഏകാന്തത

ഒറ്റപ്പെടാതിരിക്കുവാൻ
ചന്ദ്രന്റെ ഗുളിക
കഴിച്ച്
വിശ്രമിക്കുന്ന
രാത്രി

ഇരുട്ടിൽ
കൂട്ടംകൂട്ടമായ് തിളങ്ങുന്ന
നക്ഷത്രങ്ങൾ

ഒരു
കവിൾവെള്ളത്തിൽ
മുങ്ങി
രണ്ടിറക്ക്
പൊങ്ങി
എന്നത്തേയും പോലെ
അന്നും
അയാൾ
ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുന്നു

ഉറക്കത്തിന്റെ
ഒരു കൂട്ടം
അതിൽ പല നിറങ്ങളിൽ
സ്വപ്നങ്ങളുടെ പല പല കൂട്ടങ്ങൾ

അതിലൊരു സ്വപ്നത്തിൽ
അയാളൊരു ഒറ്റപ്പെട്ട കുട്ടിയാകുന്നു
മുലപ്പാൽ നിറഞ്ഞ മാറിടങ്ങളുമായി
വാൽസല്യം ഒഴുകുന്ന താരാട്ടുമായി
അമ്മമാരുടെ ഒരു കൂട്ടം
അതേ സ്വപ്നത്തിൽ
അയാളുടെ ചുറ്റും
പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു!

നിലാവുള്ളപ്പോൾ മാത്രം

നിലാവുള്ളപ്പോൾ മാത്രം
പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന
ഒരു മരം

ആ മരത്തിന്റെ
തണലിൽ
പകൽ മാത്രം
വന്നിരിക്കുന്ന
രണ്ടുപേരിൽ
ഒരാൾ

ഒറ്റപ്പെടുമ്പോൾ
അയാൾ
കിളികൾക്ക്
പണിഞ്ഞു കൊടുക്കുന്ന
ഭാരമില്ലായ്മ

നിറമുള്ള വിഷം കൊണ്ട്
പ്രണയമുള്ള ഇരയെ മാത്രം
പിടിക്കുന്ന
ഋതുവിന്റെ മൂലയിലെ
വലയില്ലാത്ത
ചിലന്തിയാവണം
വസന്തം

പുഴയിലേയ്ക്ക് മാത്രം
വഴിയുള്ള വീട്ടിൽ,
മഴയിലേയ്ക്ക് മാത്രം
തുറക്കുന്ന
ജാലകം;
ജലത്തിന്റെ വിരലുകളാൽ
തുറന്ന്
അപ്പോഴൊക്കെ
അവൾ
അയാളെ നോക്കിയിരിക്കുമായിരിക്കും!

വിത്തും ഞാറും

പ്രണയത്തിന്റെ ഞാറ്
ഉടലിലാകെ
നട്ട്
പിറകിലേക്ക്
നടന്നിറങ്ങുകയായിരുന്നെന്റെ
പ്രായം

അപ്രതീക്ഷിതമായി കിട്ടുന്ന
കുറച്ച്
അതിശയത്തിന്റെ വിത്തുകൾ

നട്ടില്ല
സമയക്കുറവ് കൊണ്ടല്ല,
എടുക്കുവാനുണ്ടായിരുന്നില്ല
ഒരു തരി മണ്ണ്

എന്നിട്ടും
കിളിച്ചു വന്നു
തീരെ ശബ്ദമില്ലാതെ
ശാന്തതയുടെ
അഞ്ചുവിരലുകൾ

മാന്തിനോക്കുമ്പോൾ
കുഴിയിലാകെ
മണ്ണിന്റെ ചുണ്ടുകൾ,

പ്രതിമയിൽ
അന്യനെ പോലെ
നനഞ്ഞ ബുദ്ധനും!

വിരസത ഒരു കവിതയാണ്

1

ഞാൻ
എന്തുചെയ്യുകയാണെന്ന്
എത്തിനോക്കുകയായിരുന്നു
മീനുകൾ

ഞാനൊന്നും ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല

എത്തിനോക്കുന്നതിന് മുമ്പ്
മീനുകളും
ഒന്നും ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല

ഇപ്പോൾ
എത്തിനോക്കിയത് കൊണ്ട്
മീനുകൾക്ക്
ഇല്ല എന്ന വാക്കുകൾ
കീറിക്കീറി
ഇട്ടുകൊടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്
എന്റെ വിരസത

ശരീരത്തിന്റെ പ്രതിദ്ധ്വനി പോലെ
ഉള്ളിലാകെ മുഴങ്ങുന്ന
വിരസത.

കൂട്ടം കൂട്ടമായി വന്നു
ഇല്ല എന്ന വാക്കുകൾ
കൊത്തിവലിച്ചു തിന്നുകയാണ്
മീനുകൾ

അതിനിടയിൽ
എന്നെ തിരിഞ്ഞ് തിരിഞ്ഞ്
നോക്കുന്ന
ഒരൊറ്റ മീൻ

അതിന് ചുറ്റും
അതിന്റെ മാത്രം
ഏകാന്തത

മീനുകൾക്കിടയിലെ
ബുദ്ധനാവണം
ആ മീൻ

2

ബോധി മരം പോലെ
ആ മീനിന്റെ ഉള്ളിലുണ്ടാവണം
സ്വന്തം മുള്ള്

അതിന്റെ ചോട്ടിൽ
അതേ മീനിന്റെ
കഴിഞ്ഞ ജന്മത്തിലെ
പൂർത്തിയാക്കാനാവാത്ത
ധ്യാനം

ധ്യാനിക്കുന്ന
മീനിന്
ബുദ്ധന്റെ കണ്ണുകൾ

അവയ്ക്ക്
ഭൂതകാലത്തിന്റെ
ചലനം
ഇന്നിന്റെ ഇമകൾ

3

വല്ലാതെ തിരക്കിലായിരിക്കുന്നു
ജലത്തിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്ന
എന്റെ പ്രതിബിംബം

കൊത്തിതിന്നാൻ വരുന്ന
മീനുകളെ
ബഹുവചനത്തിലും
കരയിലിരിക്കുന്ന
കാക്കയെ
ഏകവചനത്തിലും
അത്
ആട്ടിയോടിക്കുവാൻ
ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നു

വർത്തമാനകാലത്തിന്റെ
വ്യാകരണമാണ്
ഇപ്പോൾ
വിരസത

4

വിരസതയിൽ
കൊത്തുന്ന മീനുകളൊക്കെ
ആൺ മത്സ്യങ്ങൾ
അവയ്ക്ക് വീട്ടിലിരിക്കുന്ന
പെൺമത്സ്യങ്ങളുടെ ചുണ്ടുകൾ

അവയുടെ പുറത്ത്
പൂർവ്വാശ്രമത്തിലെ
വാത്മീകചെതുമ്പലുകൾ

പരവേശത്തിന്റെ പരാശരച്ചെകിളകൾ

ആഴം കൊത്തിക്കൊണ്ട് വന്ന്
ജലോപരിതലം
പണിയുന്ന
മത്സ്യഗന്ധി
മീനുകൾ

അവയെ നീലനിറത്തിൽ
ഉയരങ്ങളിലേയ്ക്ക്
കൊത്തിപ്പറക്കുന്ന
പൂന്താനപൊന്മാനുകൾ

മീനുകളെ
തൊടണമെന്നുണ്ട്
തൊട്ടാൽ
അവ വിരലുകളിൽ
കൈകൾ
പണിഞ്ഞുവെക്കുമോ
എന്ന ഭയം
വെള്ളത്തിൽ
നാരായണീയത്തോളം
ആഴങ്ങൾ തീർക്കുന്നു

ആഴം കൂടുന്തോറും
വെള്ളത്തിലേക്കിറങ്ങുവാൻ
പേടികാണിക്കുന്ന
കുട്ടിയായി
മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന
ഞാൻ

5

എന്നെ വെള്ളത്തിലേയ്ക്ക്
തള്ളിയിട്ട്
മീനുകളായി
ശരീരം
കൊത്തിത്തിന്നു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു
മനസ്സ്

അപ്പോഴും
മീനുകൾക്ക്
നുണക്കുഴിമണമുള്ള ഉമ്മകൾ
വെയ്ക്കുന്ന
അഴുകിത്തുടങ്ങിയ
ശരീരത്തിന്റെ
തണുപ്പ്

വെള്ളത്തിൽ
അപ്പുപ്പന്താടികളുടെ
നനഞ്ഞ
കാൽപ്പാടുകൾ

പണ്ടെന്നോ
പണ്ടുപണ്ടെങ്ങോ
പിച്ചവെയ്ക്കുമ്പോഴേ
കടലിലേയ്ക്ക് നടന്നുതുടങ്ങിയ
കുട്ടിയുണ്ടാവണം

തിരിച്ചുവരാത്ത ആ കുട്ടിയുടെ
നാളാവണം
തിരമാലകൾ!

വെറുതെ

വെറുതെ
കണ്ണാടിയിൽ നോക്കുമ്പോൾ
ഇന്നെന്തോ
പതിവില്ലാതെ
എന്നേക്കാണാൻ
നല്ല ഭംഗിതോന്നി

അതിനിടയിൽ
ഇന്നലെകൾ
ജീവിതരസങ്ങളായി
കണ്ണാടിയിയ്ക്ക് പിറകിൽ
എന്റെ പഴയപ്രതിബിംബങ്ങളുമായി
കലഹിക്കുന്നത്
കാണാമായിരുന്നു.

ചുറ്റും
ശരി എന്ന മയിൽ
നൃത്തം വെയ്ക്കുന്നു
തെറ്റുകളാണ്
പീലികൾ......

ഇന്നലെ വരെ
ഈ കണ്ണാടിയിൽ
കണ്ടിരുന്ന ആൾ
മരിച്ചുപോയെന്ന്
പൊട്ടിപ്പോകാതെ
അങ്ങനെയല്ലാതെ
അവയോടെങ്ങനെ
തുറന്നുപറയും?

ജീവിതം എന്ന മൃതദേഹം
കേടുകൂടാതിരിക്കുവാൻ
ഇല്ലാത്ത കണ്ണാടിയിൽ
ഐസിട്ടവാക്കുകൾ കൊണ്ടെഴുതുന്ന
കാഴ്ച്ചകളുടെ
പ്രതിബിംബമാവണം കവിത!

വിശ്വസിക്കുമോ നീ

ഒരു ചുംബനത്തിനും
പാകമായിട്ടില്ല
എന്റെ ചുണ്ടുകൾ

നിർഭാഗ്യവശാൽ
ഒരു പരിചയത്തിനും
തിരിച്ചറിയുവാനായിട്ടില്ല
എന്റെ ചിരികൾ

ഞാനിന്നും
എന്റെ നൃത്തത്തിന്റെ
ഉറവ

സ്വന്തം ഭ്രാന്തിന്റെ
ഖനി

എന്നിട്ടും അവളിലേക്കുള്ള
ഓരോ വഴിയും
എന്റെ തന്നെ താഴുകളാവുന്നു

താക്കോലുകൾ പോലെ
കിലുങ്ങുന്ന
എന്റെ
കാലടികൾ
നടന്നു തീരുമ്പോൾ
ഓരോ തവണയും
എന്നിലേയ്ക്ക് മാത്രമെത്തുന്നു.

വിശ്വസിക്കുമോ നീ?

നമ്മൾ
ഒരിക്കലും കണ്ടുമുട്ടില്ല
എന്ന തെറ്റ്
എന്നേ
ചെയ്തു കഴിഞ്ഞവർ

ഇനി ചെയ്യുവാൻ
തെറ്റുകളില്ലാതെ
എല്ലാ പരിശുദ്ധിയോടും കൂടി
പ്രണയത്തിന്റെ
നുണയിലേയ്ക്ക്
പുതുക്കപ്പെടുന്നവർ!