ആരും വിളിക്കാത്ത പേര്

വീടിന്
ബുക്കെന്ന് പേരിട്ട്
ഒരു വാക്കായി
അവിടെ കയറി
താമസിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു

ഒരു വാക്കിന്റെ ഏകാന്തതയ്ക്ക്
ആരോ
പണിഞ്ഞു കൊടുത്തതാവണം
കവിത

എന്നിട്ടും അതിലൊരു വാക്കായി
ഇരിയ്ക്കുവാൻ
പരാജയപ്പെട്ടു പോകുന്നു

ഇനി കവിതയിലേയ്ക്ക്
വൈകി വരുന്ന
വാക്കുകൾക്ക് താമസിക്കുവാൻ
ഒഴിഞ്ഞുകൊടുക്കണം
സ്വന്തം ഉടൽ 
കിളിയായിട്ടെങ്കിലും

അത്രമേൽ പ്രീയപ്പെട്ട
ഒരാളുടെ
അസാന്നിധ്യത്തിൽ
ചാടിമരിച്ച
മിന്നാമിന്നികളുടെ
തീ പിടിച്ച ഉടലിന്
ഇനി
അത്രമേൽ
നിശബ്ദമായി
ആരും വിളിക്കാത്ത
ഒരു പേരിടണം
വെറുതെയിരിക്കണം!

അരുത്

അരുത്

ശലഭമെന്നോ
റാന്തലെന്നോ
മാത്രം
അവനെ ശകാരിക്കുക

കുഞ്ഞായിരിക്കുമ്പോൾ
വെളിച്ചത്തിനെ കുറിച്ച്
കാണാതെ പഠിക്കാതിരുന്നതിന്
മിന്നാമിന്നിയാകേണ്ടി വന്ന
ഒരുവനാകണം
അവൻ

അതുകൊണ്ട് തന്നെ
രണ്ട് ചിറകുകൾക്കിടയിലെ
തുളുമ്പിയ ശൂന്യത
കൈക്കുടന്നയിലെടുത്തുവെച്ച്
ആകാശമാക്കിയതാവണം
അവനും
നീലനിറത്തിന്റെ ബാല്യവും

എത്ര പേർക്കറിയാം
അവന്റെ രാത്രിയാണ്
നക്ഷത്രങ്ങൾ കൊടുത്ത്
ഉറക്കം
തൂക്കിവാങ്ങുന്നതെന്ന്?

കലാകാരനെന്ന നിലയിൽ
സ്വന്തം
പ്രായത്തിന്റെ ശിൽപ്പം മാത്രം
നിർമ്മിക്കുവാൻ കഴിയുന്ന
ഒരു സാധാരണക്കാരനാണ്
അവൻ

അവനെ
ഉള്ളിൽ തട്ടി
അഭിനന്ദിക്കുവാൻ
സ്വന്തം
ശ്വാസം മാത്രം
ഉണ്ടാവും

ഇനി
നിലാവിന്റെ
കാവൽക്കാരനെന്ന നിലയിൽ
ഒരിത്തിരി ചന്ദ്രനായിക്കഴിഞ്ഞ
അവന്റെ നായയെ
അപമാനിക്കരുത്
അത് അവൻ പഠിപ്പിച്ച മാതിരി
കടലിനെ നക്കി
നായ്ക്കുട്ടിയാക്കുകയാണ്!

ബുദ്ധനിൽ നിന്നും ബോധിയിലേയ്ക്ക് ഒരു ഘടികാരദൂരം

1

ഒരുനേരത്തെ
ബുദ്ധനാണ്
സ്വന്തമല്ലാത്ത
ഘടികാരത്തിലെ
പന്ത്രണ്ട് മണി

ആരെങ്കിലും നോക്കിയിട്ടുണ്ടോ
ആരുടെ വിധവയാണ്
സമയമെന്ന്?

ചുരുണ്ടു കൂടുന്നതിനിടയിൽ
വിദൂരത്തെവിടെയോ
ഉറക്കമുണരുന്ന
തീവണ്ടി
ആരുടേയോ വിധിയാവണം

2

സ്വന്തം കാലടികൾ തന്നെ
റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനായ
കുറച്ച് പേർ

നടക്കുമ്പോൾ
അവരുടെ കാലിൽ
തടഞ്ഞേക്കാവുന്ന ചെടിയാവുന്നു
കാത്തുനിൽപ്പ്

ഇപ്പോൾ
തീവണ്ടിയാപ്പീസിന് അടുത്ത്
വാടകവീടിന് പുറത്ത്
തരിശ്ശ് കിടക്കുന്ന ഭൂമി,
മറ്റാരുടേയോ ഘടികാരം

അതിലോടുന്ന സൂചികൾ
സമയമില്ലാത്തവരുടെ
ചിത്രശലഭങ്ങൾ

അവയെ പിടിക്കുവാൻ
ഓടുന്ന
അയലത്തെ വീട്ടിലെ,
കുട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്ന തട്ടം
ആ കുട്ടിയുടേതാവില്ല

നിങ്ങൾ
ആ കുട്ടിയുടെ
ആരുമല്ലാതാവുന്നിടം വരെ...

3

മൂന്നെന്ന അക്കമായി
അതേ ഘടികാരത്തിൽ
സ്വന്തം ആടിനെ കൊണ്ടുകെട്ടുന്ന
ഒരാൾ

ഒരു പക്ഷേ നിങ്ങൾ

കൃത്യം അഞ്ച് മണി
പശുവിന്റെ
അകിടായി
രൂപപ്പെടുന്ന ഘടികാരം

ഭൂമിയിലെ ഉപമകളെല്ലാം
പൂവുകളാകുന്ന സമയം
ആഗതമായിരിക്കുന്നു

സ്വന്തമായി സമ്പാദ്യമില്ലാത്ത
അക്കങ്ങളെ
കണക്ക് പഠിപ്പിക്കുവാൻ
വരുന്ന
ഒരു വശം ചരിഞ്ഞ
നിലാവ്

എങ്കിൽ പിന്നെ
എന്ന വാക്കിനെ
തൊട്ട്  തൊട്ട്
വിരലുകൾ മടക്കുന്ന
നിങ്ങളും
നിലാവും

തെരുവിന്റെ ഓരത്ത്
തൊട്ടാവാടിച്ചെടിയായി
പിടിച്ചു തുടങ്ങുന്ന
ഒരാൾ

ബോധിമരം
ഒരു തീവണ്ടിപ്പാളമായിട്ടുണ്ടാകും
ബുദ്ധനൊരു തീവണ്ടിയും!

ദാഹത്തിന്റെ ഒരദൃശ്യദൃശ്യം

ദാഹിക്കുന്നുണ്ടാകണം

പെയ്യാറായ മേഘങ്ങൾ
മുകളിലുണ്ടെങ്കിലും
ചുവർമടക്കി
ഘടികാരം
താഴേയ്ക്ക് നീളുന്നു

അതിൽ നിന്നും
നിലത്തിറങ്ങി
വെള്ളം കുടിയ്ക്കുന്ന
സമയം

സമയം നീളുന്നു

ഒരരിപ്രാവിനെപ്പോലെ
കുറുകുന്ന
വെള്ളം

വെള്ളത്തിന്റെ കണ്ണുകളിൽ
സമാധാനത്തിന്റെ
ദാഹം

പ്രാവുകളിൽ
കലങ്ങി മറിയുന്ന
വെള്ളത്തിന്റെ തൂവലുകൾ

തൂവലുകൾക്ക്
പിന്നിൽ
പറന്നിറങ്ങിയത് പോലെ
എല്ലും തോലുമായി
വന്നിറങ്ങുന്ന
സമാധാനത്തിനേക്കാൾ
മെലിഞ്ഞ
ഒരു മനുഷ്യൻ

മനുഷ്യനെന്ന നിലയിൽ
ഇനിയും
അയാൾ
മെലിഞ്ഞു തീർന്നിട്ടുണ്ടാകില്ല

അയാളുടേതല്ലാത്തമാതിരി
പുറത്തിറങ്ങുന്ന
അയാളുടെ എല്ലും തോലും

അവ
പ്രാവിനെ പോലെ
ചിറകടിച്ച്
വെവ്വേറെ ഇടങ്ങളിൽ
വെവ്വേറെ നിറങ്ങളിൽ
സമാധാനപരമായി
വെള്ളം കുടിയ്ക്കുന്നു

അയാൾക്ക് കൂടിയ്ക്കുവാൻ പാകത്തിന്
ഇനിയും വെള്ളം
നേർപ്പിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ടാവും

അതിനായി ഒരിടത്തരം മഴ
ഇനിയും പെയ്യേണ്ടതുണ്ടാവും
അത് വരെ കാത്തിരിക്കുന്നതെല്ലാം
വേഴാമ്പലാക്കപ്പെടുന്നതാവും

നിശബ്ദത കൊണ്ട്
തല തോർത്തുന്ന മാതിരി
തോരുന്ന മഴയുടെ ഒച്ച

വെള്ളം നനയുന്നു
വെള്ളം നേർക്കുന്നു
വെള്ളം തണുക്കുന്നു
വെള്ളത്തിന് കുളിരുന്നു
വെള്ളം ദാഹം പുതയ്ക്കുന്നു

കുടിയ്ക്കുന്തോറും
വെള്ളമാകുന്ന പ്രതിഭാസമാകണം
മനുഷ്യൻ

ഒന്ന് ചരിച്ചാൽ
വെള്ളം കിട്ടിയേക്കാവുന്ന കിണറിലേയ്ക്ക്
നടന്നിറങ്ങി പോകുന്ന
അയാളുടെ ആഴം

ദാഹം ശമിച്ച ഒരാളുടെ
ഹൃദയം
തോർന്ന മേഘങ്ങളുടെ
അരക്കെട്ടാവണം

അതാവും
അയാളുടെ
അരയിൽ കിളിർക്കുന്ന
ഒറ്റ വിത്തിന്റെ അരഞ്ഞാണം

അതിൽ പറന്നു വന്നിരിക്കുന്ന
ഒരായിരം കിളികൾ
അവ പ്രാവുകളായി പോകാതിരിയ്ക്കുവാൻ
പല നിറങ്ങളിൽ
പല തൂവലുകളിൽ
പല പറക്കലുകളിൽ
പല ആകാശങ്ങളിൽ
നടപ്പിൽ
എടുപ്പിൽ വരെ
ചിറകടിച്ച് പാടുപെടുന്നു

അനേകം കിളികളുള്ള ഒരാൾക്ക്
വാടകയ്ക്ക്
കൊടുക്കുവാനാകണം,
ഉടലിന്റെ വരൾച്ചയിൽ
ദാഹത്തിന്റെ
ഒരു നിലകൂടി
ദേഹത്തു പണിയുന്ന
ഒരുവൾ

അവളുടെ
വാരിയെല്ലുകളിൽ
കൂട് കൂട്ടുന്ന
ചുമകൾ

അതൊന്നും
ശ്രദ്ധിക്കാതെ
സമാധാനത്തിന്റെ
ഞരമ്പുകളിലേയ്ക്കുള്ള
രക്തയോട്ടം നിർത്തി
ചെടികൾ പൂവിട്ട് നിൽക്കുന്ന
സ്വന്തം ഉടലിൽ
ദാഹം ശമിച്ച ഒരാൾ
വിരലുകളുടെ വെള്ളച്ചാട്ടം
കണ്ടിരിയ്ക്കുന്നു.....

അനുമാനം എന്ന് തന്നെ

ഒരു പൂവിതൾ ഘടികാരത്തിനും
പൂരിപ്പിക്കുവാനാകാത്ത വിധം
സമയം മാത്രം ഒഴിച്ചിട്ട്

നിറം  മുഴുവൻ
പൂരിപ്പിച്ച്‌

ശലഭാകൃതിയിൽ
വെയ്ക്കുകയായിരുന്നു
ഒരപൂർണ്ണ ചുംബനം...

ഏതോ ചോദ്യചിഹ്നം
കുത്തിക്കെടുത്താൻ മറന്ന
സൂര്യന്റെ
ആഷ്ട്രേ പോലെ
ഇന്നലെ

അവിചാരിതമെന്ന് തന്നെ പറയട്ടെ
ഇന്നും കണ്ടുമുട്ടി
അതേ സമയം
അവിടെ തന്നെ.....

ഏകാന്തതയുടെ ദൈവമാവണം!

പനി പകുക്കുന്നു

ഞാനും
ജലദോഷം പിടിച്ച
ചിലന്തിയും ഒരുമിച്ചിരിയ്ക്കുന്നു

ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ
ഒരു ചുവരായി
ഞാനെന്ന ഇരപിടിച്ച
പനിയിരിയ്ക്കുന്നു

അതിൽ
ഉയരം കൂട്ടി
തൂക്കിയിരിക്കുന്ന
പഴക്കമുള്ള
ചുമയുടെ ചിത്രം

ചിലന്തി
കെട്ടാൻ മറന്ന
വല പകുത്ത്
അതിൽ കുരുങ്ങേണ്ടിയിരുന്ന
രണ്ടിരകൾ
ഇണചേരുന്നത് പോലെ
ചലിയ്ക്കുന്നു

പകരാൻ സാധ്യതയുള്ള
ഒരു പനി
അവരൊരുമിച്ച്
പകുക്കുന്നു

വെയ്ക്കാൻ മറന്ന ഒരാലിംഗനത്തിൽ
ചിലന്തി മൂക്കുതുടയ്ക്കുന്നു

പകുതി കറങ്ങി
അർദ്ധവൃത്തം മാത്രം പൂർത്തിയാക്കി
തിരിച്ചു പോകുന്ന ഫാൻ
ഞങ്ങളിരുവരും പകുത്ത് കാണുന്നു!