Skip to main content

ഉടൽ മീൻ


തന്റെ ഒരു നേരത്തെ വിശപ്പിനു
ഉറ്റവർക്ക്‌ കൂടി ചേർത്ത്
കടലിലേയ്ക്ക്
ഇലയിടുന്ന മുക്കുവൻ;
വലയെറിയുവാൻ
തന്റെ ഉടലെടുക്കുമ്പോൾ
കൂടെ ഹൃദയം എടുക്കാറില്ല

ചാളത്തടി പോലെ മെലിഞ്ഞ
തന്റെ ദേഹത്ത്
അത് ഒരു ഭാരമാകാതിരിക്കുവാൻ
തീരത്തെ ഇല്ലാത്ത കുടിയിൽ
ഏതെങ്കിലും കട്ടമരത്തിന്റെ
അടിയിൽ അത് ജീവിതം പോലെ
കയറ്റി വച്ചിരിക്കും

പേരറിയാത്ത വിശപ്പിന്റെയോ
കാണാത്ത ഒരു  താലിച്ചരടിന്റെയോ
അതിലും പഴകിയ
എന്നാലും ശക്തമായ
ഒരു പൊക്കിൾക്കൊടിയുടേയോ
പ്രാർത്ഥനയുടെ ബലത്തിൽ
എന്നാലും അവൻ കടലിൽ
മീൻ പോലെ
സുരക്ഷിതനായിരിക്കും!
കടൽ അവനേക്കാൾ
പാവമായിരിക്കുന്നത് വരെ...

അതല്ലാത്തപ്പോൾ
അവനു പകരം തീരത്തേയ്ക്ക്
മടങ്ങി വരിക
ഒരു കടൽ തന്നെയായിരിക്കും!

പക്ഷെ കണ്ണീരു പോലെ
അത് ചെറുതായി
തീരത്ത് ഒരു മൈലാഞ്ചിപ്പാട് വരച്ചു
തിരിച്ചുപോകുന്നതും,
തിരിച്ചു പോകുമ്പോഴും,
കൂടെ കൊണ്ട് വന്ന ചിലതിരകൾ
എടുക്കാൻ മറന്നു
വെറും കയ്യോടെ 
മടങ്ങേണ്ടി വരുന്നതും
തീരത്തെ ഏതെങ്കിലും കുടിലിൽ
അപ്പോഴും പിടയ്ക്കുന്ന
സ്വന്തമായി 
മുള്ള് പോലുംഇല്ലാത്ത 
തലപോയ മീനുകളെ
കാണുമ്പോഴായിരിക്കും!

അപ്പോൾ കടലിൽ 
കാത്തിരിക്കുന്ന മറ്റുതിരകൾ 
വെറുതെ മീസാൻ കല്ലുകൾ 
വരച്ചു മായ്ക്കുന്നുണ്ടാവും ... 

Comments

  1. Thaan chathu meen pidikkunnavar !
    Best wishes.

    ReplyDelete
    Replies
    1. ഡോക്ടര വളരെ നന്ദി വായനയ്ക്ക് അഭിപ്രായത്തിനു

      Delete
  2. അതല്ലാത്തപ്പോൾ
    അവനു പകരം തീരത്തേയ്ക്ക്
    മടങ്ങി വരിക
    ഒരു കടൽ തന്നെയായിരിക്കും

    അർഥവ്യാപ്തിയുള്ള വരികൾ.കടലോളം ആഴവും,പരപ്പും തിരമാലകളും നിറഞ്ഞ കുറേ മനസ്സുകളെ നന്നായി അവതരിപ്പിച്ചു.


    നല്ല കവിത

    ശുഭാശംസകൾ...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ഓരോ വരവും അഭിപ്രായവും പുതുമ ഉള്ളത് തന്നെ സൌഗന്ധികം നന്ദിയോടെ

      Delete
  3. അപ്പോൾ കടലിൽ
    കാത്തിരിക്കുന്ന മറ്റുതിരകൾ
    വെറുതെ മീസാൻ കല്ലുകൾ
    വരച്ചു മായ്ക്കുന്നുണ്ടാവും ...hmmm!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. കീയകുട്ടി വായനയ്ക്ക് അഭിപ്രായത്തിനു നന്ദി അറിയിക്കുന്നു

      Delete
  4. നിശ്വാസത്തിലെ കവിതകളിൽ നിന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ആനുകാലികങ്ങളിലെ കവിതകളെ വെല്ലുന്ന ആ നിലവാരത്തിലേക്ക് ഈ കവിത ഉയർന്നില്ല എന്നു തോന്നിയത് എന്റെ വായനയുടെ കുഴപ്പമാവാം.....

    ReplyDelete
    Replies
    1. പ്രദീപ്‌ മാഷെ ഇതാണ് ശരിക്കും ഗുരുകൃപ ഗുരുകടാക്ഷം തീര്ച്ചയായും ഉഴപ്പിയാൽ മാഷ് കണ്ടു പിടിക്കും സ്നേഹത്തോടെ തിരുത്താം വളരെ നന്ദി പ്രദീപ്മാഷേ

      Delete
  5. കടലിനെപ്പോഴും അവനെക്കാള്‍ പാവമായിരിക്കാനാണിഷ്ടം. പക്ഷെ...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ഇത് തന്നെയാണ് ഇതിൽ എനിക്ക് ഇഷ്ടപെട്ട വരി അജിത്‌ ഭായ് സന്തോഷം അത് തന്നെ എടുത്തു പറഞ്ഞതിൽ നന്ദിപൂർവ്വം

      Delete
  6. നന്നായിരിക്കുന്നു
    ആശംസകള്‍

    ReplyDelete
    Replies
    1. അനുഗ്രഹം പോലെ സ്വീകരിക്കുന്നു തങ്കപ്പൻചേട്ടാ സ്നേഹം

      Delete
  7. മുള്ളുപോലുമില്ലാത്ത തലപോയ
    മീനുകളാണല്ലോ നാമും അല്ലേ ഭായ്

    ReplyDelete
    Replies
    1. അനുഭവത്തിന്റെ മഹാ ഭണ്ടാരം എഴുത്തിലും ജീവിതത്തിലും ശരിയാണ് മുരളി ഭായ് താങ്കളുടെ എഴുത്തിൽ കൂടി ജീവിതം അറിയുന്നു ഇവിടെ ഈ അഭിപ്രായവും നന്ദിപൂർവ്വം

      Delete
  8. എന്‍റെ ഗ്രാഹ്യത്തിനും അപ്പുറമാണോ കവിത. മൊത്തമായി പിടിതരുന്നില്ല.

    ReplyDelete
    Replies
    1. ഒന്നുമില്ല ജോസ് ഇത് വെറും കുത്തി വരകൾ യഥാർത്ഥ ജീവിതം എത്രയോ കഠിനമാണ് അവരുടെ. അതും തലമുറകളായി.. മീൻ നമ്മൾ എത്ര തിന്നു അവരെത്ര പിടിച്ചു അഭിപ്രായത്തിനു നന്ദി

      Delete
  9. കടല്‍ത്തിരകളില്‍ മരണവും ജീവിതവും കാത്തിരിക്കുന്നു..

    ReplyDelete
    Replies
    1. മുഹമ്മദ്‌ ഭായ് വായനയ്ക്ക് അഭിപ്രായത്തിനു നന്ദി പൂർവ്വം

      Delete
  10. കവിതയാകുമ്പോള്‍ പല തരത്തില്‍ ചിന്തിച്ചുപോകും.
    ഈ വഴുക്കലുള്ള മീന്‍ പോലെ.
    ചിലപ്പോള്‍ തലപോയി ഉടല്‍ മാത്രമായ ചാള പോലെ.
    മറ്റുചിലപ്പോള്‍ മുള്ളുപോലുമില്ലാത്ത....
    സംഭവം ലളിതമായ ശക്തന്‍ തന്നെ.

    ReplyDelete
    Replies
    1. റാംജി ഭായ് വളരെ സന്തോഷം ഈ വാക്കുകൾക്ക് നന്ദിയോടെ

      Delete
  11. നന്നായിരിക്കുന്നു .

    ReplyDelete
    Replies
    1. ഫൈസൽ വളരെ സന്തോഷം ഈ വരവിൽ വായനയ്ക്ക് അഭിപ്രായത്തിനു നന്ദിയോടെ

      Delete
  12. ചാളത്തടി പോലെ മെലിഞ്ഞ
    തന്റെ ദേഹത്ത്
    അത് ഒരു ഭാരമാകാതിരിക്കുവാൻ
    തീരത്തെ ഇല്ലാത്ത കുടിയിൽ
    ഏതെങ്കിലും കട്ടമരത്തിന്റെ
    അടിയിൽ അത് ജീവിതം പോലെ
    കയറ്റി വച്ചിരിക്കും.............പാവം ഹൃദയം..

    ReplyDelete
    Replies
    1. സന്തോഷപൂർവ്വം നന്ദി ഹബി

      Delete
  13. തിരകൾ വരച്ചു മായ്ക്കുന്ന മീസാൻകല്ലുകൾ. ജീവിതം ക്ഷണികമാണെന്ന് കാണിച്ചു തരുന്നു.

    ReplyDelete
    Replies
    1. ദാസേട്ട നന്ദി സ്നേഹം വായനയ്ക്ക് അഭിപ്രായത്തിനു

      Delete
  14. കടല്‍ ഇപ്പോഴും എപ്പോഴും അവനെക്കാള്‍ പാവം ആയിരിക്കട്ടെ!

    ReplyDelete

Post a Comment

ജനപ്രിയ പോസ്റ്റുകൾ

ജമന്തിനഗരങ്ങൾ

എന്ത് കിട്ടിയാലും  അത് പൊതിയിട്ട് സൂക്ഷിക്കുന്ന കുട്ടിയേ പ്പോലെ പക്ഷികളേ പൊതിയിട്ട് സൂക്ഷിക്കുകയായിരുന്നു തൂവലുകളുടെ നെയിംസ്ലീപ്പ് ഒട്ടിക്കും മുമ്പ്  അത് തുറന്നു നോക്കും മുമ്പ് അത് പുസ്തകമാകും മുമ്പ് ആകാശം വേനൽ പൊതിയിട്ട് സൂക്ഷിക്കുന്നു സൂര്യനത് തുറന്നുനോക്കുന്നു ആരുടേയും നെയിംസ്ലിപ്പ് ആകാത്ത, ഇനിയും ഒരു പകലിലിലും വെട്ടിയൊട്ടിക്കപ്പെടാത്ത വെയിൽ പകലിനും മുമ്പേ ഏകാന്തയുടെ നെയിംസ്ലിപ്പ് ഒട്ടിച്ച് പേരെഴുതി വിഷാദങ്ങൾ പൊതിയിട്ട് ആരും സൂക്ഷിക്കുന്നില്ല ജലം പൊതിയിട്ട് സൂക്ഷിക്കുന്നതെന്തും മീനാവുന്നില്ല സ്വയം പൊതിയാകുമ്പോഴും അഴിയുമ്പോഴും ആമ്പലുകൾ അത് തുറന്നുനോക്കുന്നില്ല പകരം ആമ്പലുകൾ സ്വയം അഴിയുന്നു  രാത്രികൾ ഇരുട്ടിൻ്റെ പൊതിയിലേക്ക് നക്ഷത്രങ്ങളുടെ പൊടിയിലേക്ക് അസ്തമയം മാത്രം കൊള്ളും സ്വയം അഴിയും വിഷാദത്തിൻ്റെ പൊതി എന്നിട്ടും അത് വല്ലപ്പോഴും എടുത്ത് മറിച്ച് നോക്കുമ്പോഴും മാനം കാണാതെ സൂക്ഷിച്ചീടും അതിലെ ഏകാന്തത മയിൽപ്പീലി പോലെ  അതിൽ പെറ്റുപെരുകും അതിലെ വിഷാദം ഏറ്റവും പുതിയ വേനലേ ഏറ്റവും പുതിയ ഇന്നലേ എന്ന് രണ്ട് വേനലുകൾക്കിടയിലൂടെ ഒഴുകിപ്പോകും നദിയേ എന്ന്  സൂര്യനേ ലാളിക്ക...

മരണം പൂർത്തിയാക്കാത്ത മനുഷ്യൻ

മരണം പൂർത്തിയാക്കാത്ത മനുഷ്യൻ എന്ന് എന്നേ കളിയാക്കും പക്ഷി നീ നിൻ്റെ പറക്കൽ പൂർത്തിയാക്കിയിട്ടുണ്ടോ ഞാൻ പക്ഷിയോട് കയർക്കുന്നു. മാനം എൻ്റെ മരണം ഞാനതിൽ ലയിക്കുന്നു എന്നാകും പക്ഷി നിൻ്റെ പറക്കൽ  എന്റെ ഒരു നേരത്തെ മരണത്തിന് സമാനമാണോ  നിൻ്റെ പറക്കൽ  നിൻ്റെ തൂവലുകൾ നീ വെച്ചുമാറാറുണ്ടോ ഞാൻ ചോദിക്കുന്നു ഉടൽ വെച്ച് മാറും മരണം പോലെ? ഞാൻ പക്ഷിയല്ലാതായിട്ട് അധികമായിട്ടില്ലാത്ത മനുഷ്യൻ എനിക്ക് മാനത്തിൻ്റെ മണം തൂവലുകൾക്ക് മൗനത്തിൻ്റെ ഘടനകൾ തൂവലുകളുടെ തൊഴിൽ ഇപ്പോഴും  എൻ്റെ മരണം ചെയ്യുന്നു മറ്റൊരു പക്ഷിയുടെ പറക്കലിൽ എൻ്റെ ഉടൽ പങ്കെടുക്കുന്നു ഒരു പക്ഷേ ശൂന്യതയുടെ വെച്ചുമാറൽ മാനവുമായുള്ള അഭിമുഖം എൻ്റെ പക്ഷി മതിയാക്കുന്നു അവ ശബ്ദം മടക്കുന്നു നീല നിലനിർത്തുന്നു.

ഉപേക്ഷിക്കപ്പെടലുകൾ പൂച്ചകൾ ഉടലുകൾ കാലങ്ങൾ

ഉപേക്ഷിക്കുന്നതിൻ്റെ മണി കഴുത്തിൽ കുരുങ്ങിയ അദ്ധ്യായനവർഷങ്ങളുടെ പൂച്ചകൾ എന്ന് അവ  ഓരോ നടത്തിലും ഉരുമി വിരലുകളിൽ നക്കി അവ  അകലങ്ങളിലും  അടുപ്പങ്ങളിലും തുടരുന്നു ഉപേക്ഷിക്കലുകൾക്കൊപ്പം പൂച്ചക്കുട്ടിയായി  ഉടലും ഉരുമി നടക്കുന്നു അടുപ്പുകല്ലുകൾ പൂച്ചകൾ എവിടെ അവയുടെ  ചൂടുള്ള ചാരം എന്നവ പൂച്ചകളുടെ കാലടികൾ എനിക്ക് തരൂ അതും ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടവയുടെ എന്നായി ഉരുമലുകൾ ഇട്ട് വെക്കും കാലം ഇന്നലെയുടെ പ്രതലങ്ങൾ പൂച്ച രോമങ്ങളിൽ പൊതിഞ്ഞെടുക്കുന്നു ഇന്നലെകൾ പൂച്ചകൾ . നിലാവ് അതിൻ്റെ നാവ് വാക്കിൽ ഒരു നക്കൽ ബാക്കിയാക്കി അത് കവിത, പാലുപോലെ കുടിക്കുന്നു നാവിൻ്റെ നനവിൽ ഉടലുകൾ ആഴം മടുപ്പ് എന്ന് പേരുള്ള പൂച്ച ജീവിതം എന്ന നീളത്തിലേക്ക് മൂരി നിവർത്തുന്നു ഉടലിലേക്ക് വീണ്ടും ചുരുണ്ടുകൂടുന്നു ഗൃഹാതുരത്തങ്ങൾ  ഏറ്റവും പുതിയ പൂച്ചകൾ പ്രണയപ്പെടലുകൾ പരിക്കുകൾ പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞ വിദ്യാലയം ഒരു പൂച്ചയാണ്  കഴിഞ്ഞുപോയ അദ്ധ്യായനവർഷങ്ങളുടെ ചാക്കിൽകെട്ടി  വർഷങ്ങൾക്ക് പിന്നിലേക്ക് ദൂരെ ഒരിടത്ത് കൊണ്ട് പോയി ഉപേക്ഷിക്കുന്നത്.